Częste pytania

Kim jest psychoterapeuta?

Psychoterapeuta – to wykwalifikowany specjalista, który po ukończeniu studiów magisterskich na kierunkach medycznych, humanistycznych lub społecznych przeszedł co najmniej 4 letnie specjalistyczne szkolenie podyplomowe w jednym z certyfikowanych ośrodków psychoterapii (obejmujące co najmniej 1200 godzin w tym własną psychoterapię, praktykę pod superwizją, staż kliniczny i przedmioty specyficzne dla psychoterapii). Psychoterapeuta, to osoba, która poprzez regularne spotkania z Klientem, wspiera go w jego rozwoju osobistym i pracy na rzecz poprawy komfortu życia w relacji z sobą i otaczającym światem. Powinien także regularnie korzystać z superwizji u certyfikowanego superwizora.

Kim jest psycholog?

Psycholog – to magister 5-letnich jednolitych studiów psychologicznych. Studia psychologiczne przede wszystkim dają wiedzę na temat rozumienia zjawisk zachodzących w ludzkiej psychice, sposobu funkcjonowania ludzkiej pamięci, uczenia się i zapamiętywania, radzenia sobie ze stresem, uczą na temat różnych działań, badań psychologicznych, metod testowych itp. Studia te zazwyczaj uwzględniają jedynie kilka tygodni lub miesięcy praktyk. Psycholog może ale nie musi pracować z osobami chorymi czy potrzebującymi pomocy. W trakcie studiów, psycholog miał do wyboru specjalizację, czyli obszar psychologii w którym będzie się specjalizował (m.in. psychologia pracy, marketingu i reklamy, społeczna, kliniczna). Absolwenci psychologii często podejmują dodatkowe szkolenia i kursy by rozwijać swoje umiejętności praktyczne.

Psycholog, którego jedynym wykształceniem jest ukończenie studiów psychologicznych, nie ma dostatecznego przygotowania do prowadzenia psychoterapii. Psycholog nie jest psychoterapeutą. Po przejściu całościowego specjalistycznego szkolenia psycholog może stać się psychoterapeutą. Psycholodzy często pracują w poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w placówkach oświatowych, w pomocy społecznej, w służbach mundurowych, w lecznictwie, ośrodkach diagnostycznych, w biznesie. Prowadzą też prywatne praktyki psychologiczne, w których prowadzą np. diagnozę dysleksji, badania inteligencji czy doradztwo w różnych dziedzinach życia.

Kim jest psycholog kliniczny?

Psycholog kliniczny – absolwent psychologii, który ma za sobą kilkuletnie szkolenie podyplomowe w psychologii klinicznej (nie mniej niż 3 lata) i zdał odpowiedni egzamin państwowy. Ma gruntowne przygotowanie teoretyczne i praktyczne. Odbył staże w placówkach zajmujących się leczeniem, także zaburzeń psychicznych. Potrafi diagnozować zaburzenia psychiczne i stosować metody pomocy psychologicznej oraz prowadzić badania naukowe. Nie przechodzi jednak własnej psychoterapii, ani odpowiedniego, w perspektywie standardów europejskich, szkolenia psychoterapeutycznego. Psycholog kliniczny nie jest psychoterapeutą. Psycholodzy kliniczni często pracują w szpitalach psychiatrycznych i poradniach zdrowia psychicznego oraz innych placówkach opieki zdrowotnej. Część z nich prowadzi diagnozę na użytek sądów.

Kim jest psychiatra?

Psychiatra – jest lekarzem specjalistą, przygotowanym do diagnozowania i leczenia zaburzeń psychicznych i do prowadzenia psychofarmakoterapii; monitorowania działania leków oraz do współpracy z psychoterapeutą i psychologiem klinicznym. Może również zlecać uczestniczenie w psychoterapii, co znacząco wpływa na proces zdrowienia. Psychiatra może, jednak nie ma obowiązku przejścia własnej terapii. Część psychiatrów niezależnie przechodzi specjalistyczne całościowe szkolenie w psychoterapii i może wówczas uprawiać zarówno zawód psychoterapeuty jak i zawód psychiatry
Czym jest superwizja?

Czym jest superwizja?

Superwizja to nic innego jak rodzaj konsultacji dla psychoterapeuty. Jej podstawowym i nadrzędnym celem jest dobro pacjentów. Superwizor czuwa nad jakością prowadzonej terapii. Razem z terapeutą przygląda się procesowi stawiania diagnozy, uzgadniania celów terapii, doboru i zastosowania technik a nawet temu, co dzieje się w relacji między terapeutą a pacjentem. Jednocześnie superwizja pomaga terapeucie podnosić kwalifikacje oraz daje wsparcie, kiedy w terapii pojawiają się trudności.

Zgodnie z zasadami kodeksu etycznego psychoterapeuty, każdy psychoterapeuta powinien mieć swojego superwizora. Jest to osoba z większym doświadczeniem zawodowym, która odbyła specjalistyczne szkolenie, by móc nadzorować pracę psychoterapeutów. Superwizant, czyli terapeuta poddający się superwizji, ma okazję wzbogacić własną praktykę, nauczyć się nowych umiejętności, zweryfikować diagnozę, pogłębić wiedzę o funkcjonowaniu pacjenta oraz własnych reakcjach w trakcie sesji i ich ewentualnym wpływie na proces terapii.

Spotkania z superwizorem odbywają się regularnie. Mogą mieć formę indywidualną lub grupową. W trosce o anonimowość pacjenta podczas superwizji nie podaje się danych, po których można zidentyfikować pacjenta (np. imię i nazwisko, wykonywany zawód, dokładne miejsce pracy).

Korzystanie z superwizji jest oznaką profesjonalnego podejścia do wykonywanego zawodu, to dowód znajomości i przestrzegania standardów.

Czym jest kontrakt terapeutyczny?

Kontrakt terapeutyczny – umowa między terapeutą i klientem, zazwyczaj zawierana ustnie, która zawiera:

• wstępnie rozpoznany problem klienta
• cel pracy terapeutycznej
• częstotliwość sesji terapeutycznych
• przybliżony czas trwania terapii (czy umawiamy się na terapię krótkoterminową, czy długoterminową)
• kwestię płatności i kontaktowania się poza sesjami
• kwestię odwoływania sesji
• omówienie zasad tajemnicy terapeutycznej, superwizji terapeuty
• omówienie kwestii kończenia terapii i ustalenie wspólnej zasady na wypadek chęci przerwania terapii przez klienta
• określenie obszarów odpowiedzialności klienta i terapeuty.

Kontrakt terapeutyczny jest omawiany bez względu na metodę terapeutyczną. Na jego zawarcie i ustalenie szczegółów zazwyczaj przeznaczonych jest kilka pierwszych spotkań. Dobrze sformułowany kontrakt chroni interesy obu stron.